Karen Duthie, documentaire, 59’, video, Canada, 2004, Engels gesproken, niet ondertiteld

« It’s not fair » of « she’s not 100% woman » is het verwijt dat vaak te horen is in deze film. De altijd even goedgehumeurde Michelle Dumaresq uit Canada kreeg 6 jaar na haar transitie tot vrouw de toestemming van de Canadese sportsbond om deel te nemen aan competities mountain bike afdalen voor vrouwen. Dit tot groot ongenoegen van haar tegenstanders en vriendinnen uit het vak, die Dumaresqs goede prestaties toeschreven aan haar fysieke bouw als ‘voormalig’ man. Het weerhield Michelle niet om tot de nationale top door te dringen.

foto: Marina Dodis

Als de Canadese sportsbond besluit, dat alleen de nationale kampioen namens Canada aan de Olympische spelen mag meedoen, wordt de weerstand tegen Michelles positie binnen de vrouwensport pas echt groot. Verschillende partijen geven hun visie op de aanwezigheid van een transseksuele vrouw in de vrouwentopsport. De film volgt behalve Michelle ook de campagnes van teamgenoten tegen Michelles deelname, zonder daarin een oordeel te vellen. Het levert openhartige interviews en pijnlijke momenten, maar Michelle gaat door - gracieus als altijd en zonder rancune - met haar strijd om geaccepteerd te worden tot de vrouwencompetitie op wereldniveau. In 2004 gaf het IOC het verlossende woord: na jarenlang geen beleid te hebben gevoerd over deelname van transseksuelen in de topsport, is het nu officieel mogelijk. De aandacht rond Dumaresq heeft deze beslissing mede afgedwongen.